Πρόκειται για όρο που προσδιορίζει την τεχνοτροπία ομάδας διακοσμητικών ρυθμών (Εναλλασσόμενος, Θαλάσσιος, Χλωρίδας ή Φυτικός, Αφηρημένος και Γεωμετρικός) στην κεραμική αγγειογραφία της Υστερομινωικής ΙΒ περιόδου (1500-1450 π.Χ.). Σε αυτήν ανήκουν αγγεία εκλεπτυσμένου σχήματος και εξαιρετικής τέχνης που χαρακτηρίζονται από τον πολύ επιτυχημένο τρόπο με τον οποίο τα διακοσμητικά θέματα προσαρμόζονται στο σχήμα των αγγείων και το τονίζουν. Συχνά τα σχήματα των αγγείων μιμούνται μεταλλικά πρότυπα, ενώ η διακόσμηση αντλεί από αντίστοιχα θέματα των μινωικών τοιχογραφιών. Κύρια χαρακτηριστικά της τεχνοτροπίας και διακοσμητικής σύνθεσης είναι η σχηματοποιημένη επαναλαμβανόμενη απόδοση των μοτίβων, συχνά με έντονα συμμετρική διευθέτηση. Τα θέματα περιλαμβάνουν σύμβολα, όπως ο διπλός πέλεκυς, φυτικά μοτίβα και στοιχεία από τη θαλάσσια χλωρίδα και πανίδα, καθώς και γεωμετρικά κοσμήματα. Τα καλύτερα παραδείγματα της Ειδικής Ανακτορικής Παράδοσης πιθανώς φτιάχνονταν από μικρό αριθμό καλλιτεχνών σε ανακτορικά εργαστήρια, κυρίως της Κνωσού και της Ανατολικής Κρήτης, πολλά δε εξάγονταν εκτός Κρήτης.