Ρυθμός της κεραμικής εικονογραφίας που αναπτύχθηκε σε εργαστήρια της Αττικής και γνώρισε μεγάλη ακμή κατά τον 5ο αι. π.Χ. Η διακόσμηση αποτελείται από παραστάσεις στις οποίες οι μορφές αποδίδονται στο φυσικό χρώμα του πηλού, με λεπτομέρειες που διαγράφονται με επίθετο μαύρο πηλό διαφορετικής ρευστότητας, δημιουργώντας σκίαση, όγκο και χρωματικές διαβαθμίσεις στις συνθέσεις. Το υπόλοιπο σώμα του αγγείου καλύπτεται με πηλόχρωμα αλκαλίου ή ποτάσας. Η έντονη χρωματική διαφορά ανάμεσα στις μορφές και το μελανό φόντο των παραστάσεων επιτυγχάνεται με ελεγχόμενη όπτηση και την εναλλαγή οξειδωτικών και αναγωγικών φάσεων. Αγγεία του αττικού ερυθρόμορφου ρυθμού, συχνά με αριστοτεχνικές ζωγραφικές παραστάσεις με μυθολογικά στιγμιότυπα, γνώρισαν μεγάλη διάδοση στον ευρύτερο χώρο της Μεσογείου και αποτέλεσαν πρότυπα για απομιμήσεις τοπικών εργαστηρίων.