Σκεύος φορητό για την καύση κάρβουνων ή αρωματικών ουσιών. Ο συνηθέστερος τύπος που απαντά σε σύνολα οικοσκευής από τη μινωική Κρήτη είναι από πηλό και αποτελείται από μια φιάλη με ραβδόσχημη συνήθως λαβή και επίπεδη ή τριποδική στήριξη. Έχουν βρεθεί και παρόμοια μετάλλινα σκεύη, από ελάσματα με έκκρουστη διακόσμηση, τα οποία θεωρούνται ως οι πολυτελείς εκδοχές των πήλινων σκευών. Ένας άλλος τύπος, πιθανώς για πιο εξειδικευμένη χρήση, αποτελείται από φιαλόσχημο σώμα με θολωτή κάψουλα, κλειστή επάνω και διάτρητη κάτω, από όπου θα διαχεόταν η θερμότητα. Στα σκεύη αυτά έχουν αποδοθεί διάφορες χρήσεις. Πιθανότερη θεωρείται η χρήση τους ως δοχείων καύσης φυτικών αρωματικών ουσιών, ελαίων και ρητίνης για τον αρωματισμό των χώρων, ενώ δεν αποκλείεται η χρήση τους στην παρασκευή αρωμάτων και την τήξη αρωματικών αλοιφών. Κατά τη Μετανακτορική περίοδο (1300-1200 π.Χ.) εμφανίζεται και ένας τύπος κυλινδρικού θυμιατηρίου με επίπεδη βάση, μεγάλη λαβή και κάλυμμα με κωνική διάτρητη επίστεψη. Η χρήση θυμιατηρίων και θυμιαμάτων φαίνεται ότι ήταν αρκετά διαδεδομένη στη μινωική Κρήτη, και θα πρέπει να κάλυπτε εκτός από πρακτικές ανάγκες και άλλες λειτουργίες στο πλαίσιο τελετουργιών και θεραπευτικών πρακτικών.