Τεχνική της μεταλλοτεχνίας, που εφαρμόστηκε στη Μινωική Κρήτη στην κατασκευή περίτεχνων κοσμημάτων από χρυσό. Κύριο χαρακτηριστικό της είναι η συναρμογή σφαιριδίων με πολύ μικρή διάμετρο (συχνά μικρότερη από 1 χιλ.) σε ελάσματα χρυσού για τη δημιουργία διακοσμητικών θεμάτων. Η συγκόλληση των σφαιριδίων γινόταν πιθανώς με χρήση αλάτων χαλκού, τα οποία με το συνεχές πύρωμα συντήκονται με τον χρυσό για την επίτευξη της συγκόλλησης. Η εξειδικευμένη αυτή τεχνική που απαιτεί υψηλή δεξιοτεχνία ήταν γνωστή ήδη από το δεύτερο μισό της 3ης χιλ. π.Χ. στην Τροία και τη Συρία. Στην Κρήτη, η τεχνική της χρυσοκοκκίδωσης υιοθετήθηκε κατά τη 2η χιλιετία και παρουσιάζει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στην τεχνική και την τεχνοτροπία.