Διακοσμητικός ρυθμός της αγγειογραφίας της Αρχαϊκής περιόδου (μέσα του 7ου έως τα μέσα του 6ου αι. π.Χ.), ιδιαίτερα δημοφιλής στη Μικρά Ασία και την ανατολική Ελλάδα. Χαρακτηρίζεται από την απεικόνιση των ομώνυμων ζώων συνήθως σε ζώνες. Τα σώματα αποδίδονται με σκιαγραφία με σκούρα βαφή και λεπτομέρειες με γραμμές στο χρώμα του πηλού ή με εγχάραξη, ενώ τα κεφάλια των ζώων και των σπάνιων ανθρώπινων μορφών που απαντούν αποδίδονται με περίγραμμα. Η τεχνοτροπία φαίνεται ότι αποτελεί συνέχεια της πρώιμης ανατολίζουσας παράδοσης, σε μια εποχή κατά την οποία στη μητροπολιτική Ελλάδα σταδιακά επικρατεί ο μελανόμορφος ρυθμός. Τα κύρια εργαστήρια των αγγείων του Ρυθμού των Αιγάγρων παλαιότερα θεωρούνταν ροδιακά, όμως οι εργαστηριακές αναλύσεις έδειξαν ότι πατρίδα του ρυθμού ήταν πιθανότατα η Μίλητος, ενώ έχουν εντοπιστεί και άλλα εργαστήρια στην περιοχή της Ιωνίας.