Διακοσμητικός ρυθμός της μινωικής αγγειογραφίας, που αποδίδει θέματα από τον φυτικό κόσμο (κυρίως άνθη, μικρά φυτά, φυλλοφόρα κλαδιά και καλαμοειδή). Γνώρισε μεγάλη διάδοση κατά την ώριμη Νεοανακτορική περίοδο (περ. 1600-1450 π.Χ.), αρχικά με θέματα σε φυσιοκρατική απόδοση και στη συνέχεια με τάση προς τη σχηματοποίηση, στο πλαίσιο της λεγόμενης Ειδικής Ανακτορικής Παράδοσης προς το τέλος της περιόδου. Συναφή φυτικά θέματα ήταν ιδιαίτερα αγαπητά και σε άλλες μορφές τέχνης της περιόδου, όπως στη μεγάλη ζωγραφική, στη μεταλλοτεχνία και στην κοσμηματοποιία.