Η σειρήνα αποτελεί ένα από τα μιξογενή όντα (όπως και οι σφίγγες και οι γρύπες) που εμφανίζονται στην τέχνη της αρχαϊκής εποχής, προερχόμενα από διάφορες περιοχές της Ανατολής. Οι Έλληνες τα υιοθετούν και τους προσδίδουν δικιά τους ερμηνεία εντάσσοντάς τα με τον δικό τους τρόπο στη μυθολογία και στην τέχνη της περιόδου. Η σειρήνα εικονίζεται ως γυναικεία, κατά το πλείστον (βλ. και ανδροσειρήνα), μορφή με κεφαλή ανθρώπου και σώμα πτηνού, συχνά με ανοιγμένα φτερά. Στην κεραμική εικονογραφία και την πλαστική, οι σειρήνες συνδέονται συνήθως με ταφικές πρακτικές και ταφικά μνημεία, καθώς ενσαρκώνουν το μέσον επικοινωνίας των θνητών με το Υπερπέραν και τον Κάτω Κόσμο μέσω της μουσικής και του επικήδειου θρήνου.