Μιξογενές όν, που αποδίδεται με σώμα αιλουροειδούς, φτερά και ανθρώπινο κεφάλι, το οποίο ενίοτε φέρει κωνικό κάλυμμα, λοφίο ή διάδημα. Ως εικονογραφικό θέμα, εισάγεται στην τέχνη της μινωικής Κρήτης πιθανώς από την Αίγυπτο κατά την Παλαιοανακτορική περίοδο (περ. 1900-1700 π.Χ.) και αποδίδεται αρχικά με ανδρικά χαρακτηριστικά, χωρίς φτερά. Κατά τις επόμενες περιόδους της Εποχής του Χαλκού, η σφίγγα εμφανίζεται ως θέμα κυρίως σε σφραγιδόλιθους στην Κρήτη και την Ηπειρωτική Ελλάδα και συνδέεται πιθανώς ως σύμβολο με τη θρησκευτική και κοσμική εξουσία. Στην τέχνη των ιστορικών χρόνων, η σφίγγα επανεισάγεται από την Ανατολή μαζί με άλλα μιξογενή θέματα. Καθώς συνδέθηκε ως δαιμονική μορφή με τον θάνατο, η απεικόνισή της είχε αποτροπαϊκό χαρακτήρα. Απαντά συχνά σε ολόγλυφη μορφή ή σε ανάγλυφες στήλες σε μεγάλα ιερά και σε νεκροταφεία.