Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα σύμβολα της μινωικής θρησκείας. Η επικρατέστερη ερμηνευτική άποψη υποστηρίζει ότι πρόκειται για απεικόνιση των κεράτων ταύρου, με απόδοση «μέρους αντί όλου» του ζώου που κατείχε κεντρική θέση στον θρησκευτικό συμβολισμό και τις τελετουργικές πρακτικές της μινωικής Κρήτης. Τα διπλά κέρατα εντοπίζονται ως σύμβολο στην εικονογραφία ήδη από την Παλαιοανακτορική περίοδο. Κατά τη Νεοανακτορική περίοδο, λίθινα ιερά κέρατα κοσμούσαν κτήρια που είχαν θρησκευτική λειτουργία και σηματοδοτούσαν την ιερότητα του χώρου (περίβολοι, υπαίθρια ιερά, Ιερά Κορυφής), όπως είναι γνωστό από την εικονογραφία (τοιχογραφίες, σφραγίδες, σφραγιστικά δαχτυλίδια), αλλά και τα πραγματικά αντικείμενα που έχουν ανασκαφεί, ορισμένα από τα οποία έχουν ύψος έως και δύο μέτρα. Τα μικρότερου μεγέθους αντικείμενα, λίθινα, πήλινα και από ασβεστοκονίαμα, ίσως χρησιμοποιούνταν και σε εσωτερικούς χώρους που λειτουργούσαν ως ιερά. Συχνά συνδυάζονται με άλλα σύμβολα, όπως ο διπλός πέλεκυς, που απεικονίζεται στειλεωμένος σε υποδοχή ανάμεσα στα κέρατα. Στην Τελική Ανακτορική και Μετανακτορική περίοδο, τα διπλά κέρατα απαντούν σε μικρές κυρίως διαστάσεις σε υπαίθρια κοινοτικά ιερά, στην αγγειογραφία των λαρνάκων, στα διαδήματα των «θεών με υψωμένα χέρια» και στα σωληνωτά σκεύη που πιθανώς χρησιμοποιούνταν ως βάσεις αγγείων με προσφορές για τις θεότητες.